Räbeliechtli Umzug
De chli Steenä ond de Räbeliechtli-Omzog
Höch am Himmel, zwüsched de vielne grosse ond chlinne Steenä, häts en ganz, ganz chlinne Steenä. E cha no nüd so höll wie alli andere Steenä lüüchte. Abe trotzdem freut e sich jedi Nacht druf, mit sinem sanfte Glanz Liecht uf d’Ärde z’bringe.
Wo de Hebscht cho isch, sönd d’Nächt all lenger, dünkler ond chölte woode. Da isch fö de chlii Steenä guet gse, denn so hät er lenger chöne lüüchte. Abe nebis häten gstört. Öbe de Ärde isch scho sit e paa Nächt en dicke Nebel gläge, wonem d’Sicht uf d’Hüüser ond d’Wälder verdeckt hät.
Ame Obed hät de chlii Steenä de grössere ond öltere Steenä nebeddra gfroged: «Wenn goht endlich de Nebel wiede ewegg? I wett uf d’Hüüser schinne ond de Goofe, wo zo me uni luegid, zueblinzle.»
De gross Steenä mehnt: «Du mosch gad e chli Geduld ha. De Nebel chont jedes Johr im Hebscht. Abe lueg guet, denn mengmol gets e Loch i de Nebeldecki.» Vo do a luegt de chlii Steenä ganz ufmerksam uf d’Nebeldecki abi und tatsach, uf z’mol entdeckt er e Loch, wone hät chöne döriluege.
Abe wie isch de chli Steenä verchlopft. Wone ganz viel chlinni Steenä uf de Ärde gsieht lüüchte! «Lueg, grosse Steenä, ded isch e Oglück passiert. Viel chlinni Steenä sönd vom Himmel abi kheit!» De gross Steenä hät da nüd recht chöne globe ond hät au dö s’Loch uf d’Ärde abi wäle luege. Abe es isch z’spot gse, s’Nebelloch isch scho wiede zue gse ond e hät nüz me gsäh.
«Bisch du ganz siche, dass du chlinni Steenä gsäh häsch? Es chont scho vor, dass Sternschnuppe uf d’Ädä abi kheiid, abe lüchte tönds uf de Ädä nomme.» «Doch, doch, i bi ganz sicher!!! Sie sönd inere Reihe gse. Ganz bestimmt!» Ond wäll sich de chlii Steenä nomme hät chöne beruhige, isch de gross Steenä mit em zeme zom Obedsteenä gange. Da isch de gröscht ond weisischt Steenä am Himmel.
De Obedsteenä lost am chlinne Steenä ufmerksam zue, doch er isch sich nüd sicher gse, wa da chönt see. «Jo, dass me wessid, ep chlinni Steenä am Himmel fählid, mösstid me jo alli Steenä am Himmel zölle. Da wö abe mengs Johr goh, wälls so viel sönd.» Alli drei Steenä sönd rotlos. Sie beschlüssid, zom Mond z’goh. Sie verzöllid em, wa de chlii Steenä gsäh hät. Gnau i dem Moment gsieht de chlii Steenä wiede e Loch i de Nebeldecki. «Luegid, luegid, ded sönd die Steendli wiede! Gsiendes??? E ganzi Reihe!»
Uf emol lacht de Mond und säht zum chlinne Steenä.» So, jetzt lüücht i stach ond höll uf d’Ärde abi ond luegde die Steenä nomol ganz gnau a!»
De chlii Steenä lüchtet chräftig mit ond do erkennt e, wa da fö Steendli uf de Ärde sönd. Wie erstuunt ond efreut isch er gse, wone Goofe gsäh hät, wo Räbe dö die dunkel Nacht trägid. Ond uf fascht jedere Räbe häts Steenä igschnetzt, wo im Dunkle lüchtid. So en Räbeliechtliomzog hät de chlii Steenä no nie gsäh.
De Mond, de Obedsteenä ond de gross Steenä freuid sich zeme mitem chlinne Steenä ond luegid dö s’Nebelloch, bis d’Cheezli i de Räbe glösche sönd.